Bharatanatyam
Bharatanatyam to klasyczny taniec wywodzący się z południa Indii, ze stanu Tamilnadu. To ucieleśnienie piękna, precyzji i gracji, taniec ciała i duszy, łączący dynamikę ruchu z subtelną tajemniczością i zmysłowością.
Jedna z teorii mówi, że nazwa bharatanatyam to akronim utworzony z trzech terminów określających trzy najważniejsze „składniki” tego tańca: „bha” od bhawa – znaczącego „nastrój, emocja”, „ra” od raga – melodia oraz „ta” od tala, czyli „rytm” (druga część nazwy - natyam - znaczy „taniec”).
W przeszłości ściśle związany z obrzędami świątynnymi, w XX wieku zaczął być traktowany jako wyrafinowana i skomplikowana forma tańca artystycznego. Dziś jest popularny i tańczony na całym świecie, niezmiennie zachwyca swą oryginalnością i temperamentem.
Odissi
Pełen gracji taniec odissi pochodzi ze wschodniego wybrzeża Indii, z Orissy, i liczy sobie już ponad 2000 lat. Charakteryzują go precyzja wykonania, wysublimowana i skodyfikowana forma, subtelność i duża doza bhakti – oddania. Historia odissi jest bardzo burzliwa, udało mu się jednak przetrwać zarówno najazdy muzułmańskie jak i upadek świątyń (z którymi był silnie związany).
Dzisiejsze odissi to kombinacja dwóch stylów: pełnego delikatnego wdzięku tańca mahari (tancerek świątynnych) z domieszką żywiołowego tańca gotipua (chłopców, którzy wykonywali pełen wigoru taniec, zawierający kroki akrobatyczne i wymagający dużej sprawności fizycznej). Mówi się, że odissi to wprawione w ruch rzeźby z murów świątyń Orissy.
Chhau
Chhau to taniec, który wywodzi się ze sztuki walki z użyciem miecza, tarczy i innych rodzajów broni. Nie zalicza się go do klasycznych tańców indyjskich, jest tańcem „półklasycznym”. Wyróżnia się trzy style chhau: Seraikela (z rejonów obecnego stanu Jharkhand), Purulia (z Bengalu) i Myurbhanj (z Orissy). My proponujemy styl Seraikela. Dynamiczne wykorzystanie przestrzeni, żywiołowe, silne, rytmiczne, pełne gracji ruchy, naśladujące sposób poruszania się zwierząt – to właśnie chhau. Ponieważ styl Seraikela charakteryzują piękne, bogato zdobione maski, twarz tancerza nie jest widoczna, a emocje i nastroje przekazywane są za pomocą „mowy ciała”.
Bollywood
Wzorowany jest na barwnych choreografiach z filmów indyjskich. Uważa się, że złote czasy kina bollywoodzkiego to lata 60.-80., gdy królowały gwiazdy kina takie jak Rekha, Vijayantimala, Sridevi, Madhuri Dixit i wiele innych, cenionych do dziś aktorek. Były one także świetnymi tancerkami, zazwyczaj posiadając solidne wykształcenie w tańcach klasycznych – bharatanatyam lub kathak. Powstające wtedy choreografie, mimo wpływów tańca zachodniego, najczęściej czerpały inspirację z indyjskich tańców ludowych i klasycznych. Choreografie, których uczymy się na zajęciach bollywood, układane są do współczesnej muzyki filmowej, jednak w dużej mierze bazują na tańcach ze „złotej epoki” kinematografii indyjskiej. Tańce bollywoodzkie są skoczne, pełne radości, ważną rolę odgrywają ruchy bioder, ramion, klatki piersiowej. Inkorporują także elementy języka gestów (mudr) zaczerpniętych z tańców klasycznych, w których ważną rolę gra subtelna mimika i ruchy oczami.
